Američki mediji svojevremeno su se upustili u proučavanje onoga što sami nazivaju “Woodoo magijom istočne Srbije” i mračni turizam u Srbiji. Epicentar vlaške magije nalazi se u Kučevu, gde čak 70% stanovništva ima vlaške ili rumunske korene. Ta tradicija sadrži elemente paganističkih praksi (poput poštovanja sila i zakonitosti prirode) no isto tako uključuje i hrišćansku tj. pravoslavnu kulturu.
Sve ono u šta Vlasi veruju ima, na neki način, magijski karakter. Bajanje je sastavni deo čaranja. Kao što se čini ne mogu izvesti bez bajanja, tako se ni bajanje ne izvodi bez čini (čaranja).
Vlaške bajalice izvode mahom žene, vlaške vračare, i mogu se razvrstati na one koje se sprovode radi zdravlja, uspeha, ljubavi, skidanja čini i uroka. Reč gatanje potiče od sankritske (staroindijske) reči „gad“ (gadami), što znači govoriti.
Vlaška magija počiva na kultu mrtvih
Vlaška religija se smatra jednom od najstarijih na evropskom tlu, jer spada u red animatističko-fatalističkih religija sa kultom mrtvih koji povezuje sva delovanja. Polazno mesto je empirijska predstava o tome šta se događa sa čovekom nakon smrti, odnosno uverenje da čovekov duh nastavlja da živi nakon odvajanja od ovozemaljskog, materijalnog tela – animističko verovanje.
Animatističke sadržaje u religiji kod Srba imamo u nejasnim tragovima, kao u pričama o vampiru – nečistom duhu koji zaposeda telo pokojnika. Hajde da se pozabavimo malo odnosom animističkog i animatističkog koncepta kod Vlaha.